دختر ِ تازه متولد شده م را دوست ندارم.برایش حتی مادری هم نمیکنم. روزها مدام برایم میخندد که دوستش داشته باشم و در آغوشش گیرم ، بی آنکه دل به خنده اش دهم ، بی آنکه چشم های درشت مشکی اش را ببوسم و قربان صدقه ش شوم، بی آنکه صورت اشک آلودش را ببینم و در خودم فرو بریزم و محکم در آغوش بکشم و دوستش داشته باشم ، رهایش میکنم و میروم
برایم دست تکان میدهد
خودش را در آغوشم می اندازد
بی قراری اش را نشانم میدهد
و من
بی رحمانه
حتی بی آنکه نگاهی به صورت معصومانه ش کنم
میروم...

دختر ِ کوچک ِ من اما
شبها
در بغلم ، با صدای قلب ِ بی قرارم ، آرام میگیرد و میخوابد
و من
کنار ِ گونه های لطیفش، به خاطر بی رحمی های روزانه ام ؛ اشک میریزم و میبوسمش...

غم
دختر ِ کوچک ِ بی قرارم...

"باید ابراهیم شوم..."

+تقلیدی ناشیانه از سامع سوم
+یا ملاذ الخائفین...